Allah’ın kılavuzlamasına tabi olanlar, yüzleri Allah’a dönük olup Allah’ın öğüdüne varlığını açanlar, bolluğun ve darlığın Allah’ın sınaması olduğu idrakinde olduklarından her durumda infak için yol ararlar. Öfkeleri ile karar noktaları belirlemez, düşman olarak “başkalarını” görmezler. Başkalarına olan tavırları sadece Allah’ın öğüdünü dinleyip mukabillerini çıkarmak şeklindedir. Öfke ile hareket ettiklerinde Allah’ın koruması dışına çıkacaklarının farkındadırlar.
Başkalarını merkeze alanlar öncelikle kendilerini muhataplarına kabul ettirebilmek için “hata işlememek” şeklinde tanımlanabilecek insan için olası olmayan ve bütün üretimlerini sınırlayıp yok eden algıya saplanırlar. Zamanla kendilerine yaranmak istediklerinin umursamazlığı ile yüzleşip bu kez de onlara öfke biriktirirler. Bu öfkelerine dayanarak da bu kez kendilerine kastettiklerinin farkında olmaksızın bile bile daha önce hata işlememek için ürettikleri ilkeleri çiğnerler. Bu döngü, kendisi, en yakınları ve gücü yettiklerinden başlamak üzere fesat çıkarmak/bozgunculuk yapmaktan başka bir amaca hizmet etmeyecektir. Bu şekilde insan şeytanın gönüllü askeri haline gelecektir.
Temel tezini Allah’ın belirlemesine açan insan ise sevkolunduğu şekilde Allah’ın vahyini almağa devam edecek, şeytan müdahalesiyle yanlış algılayıp yaptığı şeyleri kutsamadan yine Allah’a arz etmeye devam ederek yaptığı hatalarda, günahlarda, azgınlıklarda bile bile ısrar etmeyecektir. Her insanın sürecinin de bu sistem üzerine olduğunun farkında olup onlara biriktirdiği öfkenin algı ve eylemlerini yönlendirmesine izin vermeyecektir. Kimsenin yükünü taşıyamayacağı, kimseyi en güzele kılavuzlayamayacağı bilinciyle sadece kavradıklarını tebliğ edip bu temel tez üzere olumsuzluklardan, olumsuz insanlardan, olumsuz ortamlardan ayrışacaktır. Allah’a inanıp güvenen insanın maksadı “bilerek ya da bilmeyerek, kendi eylemleriyle kendisine vurduğu ya da kendisine tevarüs eden prangalardan gerçekçi bir şekilde kurtulmaktır”. Kısaca amaç gerçek bir “özgürlüktür”. Bu özgürlük bu günün dünyasında algılandığı şekliyle başkalarının kölelikleri üzerine kurulu değildir. Tüm insanlığa teklif edilebilecek bir özgürlüktür. Bu temelde müminin ilk savunması gereken özgürlüğü; “hata işleme özgürlüğüdür”.
Başkalarına yönelen şeytani temel tezde kurguladığınız bütün ilkeler en temelde bu özgürlüğü yok etmektedir, esasında. Bir ortamda hata işleme özgürlüğünüz yoksa bilin ki o vasat “şeytani” bir vasattır. Mümin, kendisini yalnız Allah’ın koruyacağı ve günahlarını, hatalarını, aşırılıklarını ancak Allah’ın bağışlayacağını hiç bir zaman aklından çıkarmayan kişiye denir. Allah’a yönelen kişi için affedilemeyecek, bağışlanamayacak hiç bir günah, aşırılık, hata yoktur. Ancak şeytani temel tezin zokasını yutmuş insanın en temel hatası zaten “şirktir”. Bu sebeple hataları, günahları, aşırılıkları artarak devam edecek yani bağışlanmayacaktır. Kendisini bir ortamın, bir kişinin ya da kurgusunun koruyacağını zannedenler şirk üzeredirler ve üzerinde oldukları hal zaten pislikten başka bir şey üretmeye elverişli değildir.
Naçizane, 13.05.2016
May13
Naçizane 